Kobieta bez głowy

Lucrecia Martel, jest uważana za jedną z najważniejszych postaci argentyńskiego kina, a jej pierwsze filmy mogli poznać na festiwalu w Cannes i Berlinale: „Bagno” oraz „Święta dziewczyna„. Na początku kariery Martel współtworzyła nurt zwany nowym kinem argentyńskim. Zadebiutowała w 2001 r. „Bagnem” nagrodzonym w konkursie Berlinale. Jej filmy charakteryzuje formalny minimalizm, naturalistyczny opis rzeczywistości oraz krytyczne odwołania do realiów społeczno-politycznych. Głównymi bohaterkami filmów Martel są kobiety.

„Kobieta bez głowy” jest znakomitym, pełnym napięcia thrillerem o kobiecie torturowanej przez poczucie winy. Wyprodukowana przy udziale należącej do Pedra Almódovara spółki El Deseo, produkcja brała udział w konkursie głównym festiwalu w Cannes (udział w konkursie głównym, gdzie została dostrzeżona przez krytyków). Film zrealizowany jest w specyficznym niepowtarzalnym autorskim stylu, którego próbę można było już podziwiać we wcześniejszych filmach autorki. „Nie robię filmów z poczucia przynależności do jakiegoś grona. Nie ma jednej generacji młodych filmowców. Łączy nas wspólna historia Argentyny, ale nie jakieś manifesty. A kto na mnie wpłynął? Moja babcia, która w dzieciństwie opowiadała mi rodzinne historie. Nie bajki dla dzieci, lecz opowieści z życia jej i jej znajomych, kuzynów, koleżanek. Później to samo słyszałam od rodziców. Oni dodatkowo opowiadali o filmach.” – Lucrecia Martel.W świecie kina czuję się więc trochę jak oszust. Moje źródła inspiracji to nie wielka literatura, ale rodzinne pogaduszki, zasłyszane telefoniczne rozmowy, opowieści przy stole, nad basenem, w ogrodzie, zwierzenia szeptane sobie podczas popołudniowej sjesty w upalne dni.